PATIËNTEN VERHALEN

Frits Kervezee: ‘En ik geniet nog steeds van nasi…’

Frits Kervezee: ‘En ik geniet nog steeds van nasi…’

Een van de favoriete gerechten van Frits Kervezee (73), gepensioneerd inkoper bij Uitgeverij Reed Elsevier en woonachtig in Naarden, is nasi goreng. ‘En,’ zo vertelde hij glimlachend tijdens zijn interview in februari 2020, ‘ook allerlei andere gerechten uit de Indische keuken, heerlijk allemaal! Maar medio december 2015 kreeg ik op een avond tijdens een nasimaaltijd geen hap meer door mijn keel; het voedsel bleef steken. En ook slikken lukte nauwelijks. Mijn zoon Ralf zei meteen, ‘Pa, dat is niet goed!’

Onze huisarts stuurde mij direct door naar een MDL-arts (Maag-Darm-Lever-arts) in het Tergooi ziekenhuis in Hilversum.

In eerste instantie zou ik pas na een week of vier in Tergooi een afspraak kunnen krijgen, maar ik drong eropaan of het niet eerder zou kunnen. Ik had geluk, want heel toevallig was er net een afspraak voor de volgende dag geannuleerd bij dokter Paul Kingma en die mocht ik overnemen.

Bij de endoscopie, (met een slang via de keel naar binnen), zag Kingma direct dat het mis was: ‘Roep je vrouw er ook even bij,’ waarna hij met het slechte nieuws kwam, dat ik vermoedelijk slokdarmkanker had.
Kingma trad doortastend op en regelde, om deze diagnose bevestigd te krijgen, nog tussen Kerst en Oud en Nieuw op de Röntgenafdeling een echo en een thorax (long)foto. Ook de biopten, die hij had genomen, werden met spoed bestudeerd.

Eenmaal weer thuis hebben we met zijn tweeën op de bank een potje zitten janken. Vooral bij mijn vrouw Inge kwam de klap keihard aan. Dit was het laatste wat zij verwachtte. En voor haar was de schok nog veel groter.

Want zelf had zij al een hele geschiedenis achter de rug met diverse soorten kanker; w.o. kanker in/aan de baarmoeder en eileiders, huidkanker en borstkanker.

In het laatste jaar van haar pillenkuur tegen borstkanker kreeg ik slokdarmkanker. Zelf had ik nooit iets gemankeerd, dus mijn diagnose kwam ook voor haar totaal onverwacht. Na al haar eigen ellende sloeg het noodlot bij mij toe.

Op 4 januari 2016 meldde ik mij bij Amsterdam UMC Universitair Medische Centra), locatie AMC, voor een uitgebreid onderzoek.

Daarna volgde op 6 januari een serie onderzoeken tijdens de zogenoemde GIOCA-dag. Dit staat voor: Gastro-Intestinaal Oncologisch Centrum Amsterdam en is gespecialiseerd in aandoeningen van kanker in maag en slokdarm.

Op het eind van deze dag werd in het AMC de diagnose van het Tergooi ziekenhuis bevestigd en werd verteld wat het behandelplan zou zijn.

Mijn reactie op het slechte nieuws was, ik ga alles doen om hiervan af te komen. Ik ben een optimist, maar ook een realist. Immers, het is pas zover, als het zover is. Maar ik moet eerlijk bekennen dat, als je over je kansen leest, je toch behoorlijk schrikt.

Een mens wil nu eenmaal weten wat hem boven het hoofd hangt, dus je probeert aan zoveel mogelijk informatie te komen, met name via Google. Maar dat loste mijn vragen niet op. Integendeel, het zoeken op Google leverde uiteindelijk nog meer mogelijke complicaties op. Wellicht kan dit interview een bijdrage leveren aan meer antwoorden voor lotgenoten.

Vrienden gaven mij het boek ’Kop d’r Veur’ Mijn jaar met slokdarmkanker, van krantenredacteur, Leo Preusting, die in 2010 zelf slokdarmkanker kreeg en minutieus zijn ervaringen bijhield.

Een boek met een lach en een traan waar ik veel aan gehad heb.

Voordat de operatie plaats zou kunnen vinden, volgde eerst een traject van ongeveer een maand, waarin ik vijf chemokuren en 23 bestralingssessies zou krijgen.

De radiotherapeut gaf met negen tatoeagepuntjes op mijn lijf precies aan hoe mijn lichaam onder het bestralingstoestel gepositioneerd moest worden, zodat de bestraling precies de tumor zou raken en niet het omliggend weefsel.

Deze tattoos heb ik nog steeds op mijn borst en op de beide zijkanten van mijn bovenlichaam. Het zijn de enige tattoos, waar ik geen probleem mee heb…

Op 1 februari begon op de poliklinieken Radiotherapie en Oncologie in het AMC een maand durend traject van bestraling en chemo. Het zijn prima afdelingen met heel fijne mensen.

Wat ik op de afdeling Chemo zag, was soms wel heftig. Er liepen daar patiënten rond met allerlei soorten kanker. Sommigen zagen er zo slecht uit, dat ik dacht, die halen de morgen niet…

Voor mij is deze periode achteraf eigenlijk reuze meegevallen, hoewel ik door de bestraling wel heel moe was. Normaal volleybalde ik elke maandagavond probleemloos vijf sets, maar toen was het veel hijgen en piepen.

Van de chemo had ik geen last. Wel viel mijn haar gedeeltelijk uit en werd het grijzer dan grijs. Pas na een kleine tien maanden had ik dat weer terug met gelukkig mijn oude kleur.    

Op 8 mei werd ik geopereerd door prof. dr. Mark van Berge Henegouwen, dr. Suzanne Gisbertz en dr. Stijn van Esser, die daar als fellow de kneepjes van het vak leerde. Zij construeerden een buismaag bij mij.

Gelukkig verliep de ingreep goed en ging er daarna ook niets mis, hoewel het wel een beetje wennen was, o.a. het liggen in bed. Omdat ‘het klepje’ tussen je slokdarm en je maag weg is, moet je ervoor zorgen dat je bovenlichaam onder een hoek van zo’n dertig graden ligt met de rest van je lichaam. Anders zou je maaginhoud zo in je slokdarm kunnen terugvloeien met alle problemen van dien.

Een stevig extra kussen kan een dergelijk probleem verhelpen.

Al snel na mijn operatie kon ik weer van alles doen en verliep het herstelproces uitstekend.
Vanaf het begin had Inge het er zwaarder mee dan ik. En terugkijkend heb ik te weinig voor haar gedaan.
Van begeleiding door het AMC wilde ze niets weten. Gelukkig gaf mijn herstel haar een echte boost.

In juli 2016 werd ik benaderd door prof. dr. Hanneke van Laarhoven, internist-oncoloog in het AMC, of ik mee wilde doen aan een onderzoek om te zien of een extra chemokuur NA de operatie bij slokdarmkanker-patiënten net zulke goede resultaten zou geven, zoals men dat bij darmkanker-patiënten doet.

Inge was daar echt op tegen. Begrijpelijk, gezien alle ellende in het verleden. Nu was er eindelijk rust.
Maar bij mij speelde heel sterk mee, dat ik er niet gerust op was dat alle kankercellen uit mijn lijf waren. En dit nieuwe onderzoek zou dat voor mijn gevoel mogelijk maken.

Het onderzoek van prof. Van Laarhoven viel mij zwaar tegen. De kuur bestond uit een chemo in het ziekenhuis en daarna 2 weken lang tweemaal daags chemopillen slikken, gevolgd door een week rust en dat 6 maal, dus 18 weken in totaal. Tijdens het eten, maar ook op onverwachte momenten, kneep mijn maag vaak samen en kreeg ik het gevoel dat ik moest overgeven en dat ik snel naar de wc moest. Om de krampen tegen te gaan dronk ik kleine slokjes lauw water, maar dat hielp niet echt. Tegen de krampen heb ik van allerlei soorten pillen gekregen, maar die bleken niet echt te helpen. Uiteindelijk ben ik toch maar bij de slokjes water gebleven. Veel dank ben ik in die periode verschuldigd aan diëtiste Joyce Haver. Als zij er bij mij niet van alles had ‘ingepraat’, zoals proteïnedrankjes, proteïnebars en vele andere voedingsadviezen, zou ik nog meer gewicht zijn kwijtgeraakt dan de 20 kilo, die ik toen ben afgevallen. Gelukkig verdwenen de klachten vrij snel na het beëindigen van de kuur.

In november besloten we om een skivakantie te plannen met kinderen en kleinkinderen en daarom ben ik twee maanden naar de sportschool gegaan om mijn conditie weer op een aanvaardbaar niveau te brengen. Herboren stond ik in februari 2017 op de ski’s en Inge was dolblij dat het onderzoek achter de rug was en dat het weer goed met me ging. Het was een mooie afsluiting van een jaar lang ellende.

We zijn nu vier jaar verder en ik voel me 100%. Natuurlijk zijn er kleine dingetjes, maar die vallen onder de categorie: als dat alles is……Ik moet er wel aan denken dat ik rustig eet en vooral niet te veel en te snel. Maar ik kan eigenlijk alles verdragen, zelfs vette dingen. 

En ja, ik geniet nog steeds van een heerlijk bord nasi…’

Steun onze pioniers!

Investeer in ons onderzoek en draag bij aan betere vooruitzichten voor patiënten.

Klik de button en vul het formulier in

Direct doneren

 

Machtiging

Stel een vraag

Wilt u meer informatie, of heeft u een vraag over onze onderzoeken?

Laat het ons weten.

 

Stel uw vraag

 

Search