PATIËNTEN VERHALEN

Han van Olphen: ‘Alles was prima geregeld’

Han van Olphen: ‘Alles was prima geregeld’

Tijdens zijn studentenjaren in Delft kreeg de nu 70-jarige organisatieadviseur Han van Olphen ’s-nachts last van maagzuur. Na onderzoek kreeg hij de diagnose Hernia Diafragmatica, waarbij maagzuur terug de slokdarm in kan stromen.

‘Om het jaar,’ zo vertelt de nu in Den Haag woonachtige Van Olphen, ‘werd er bij mij ter controle van de slokdarm een gastroscopie uitgevoerd. Mijn klachten deden zich alleen ’s-nachts voor na (te) veel eten en drinken en hielden ook nauw verband met mijn gewicht/dikkere buik, maar verder voelde ik me prima. Vanaf mijn dertigste kreeg ik de maagzuurremmers Losec en daarna Omeprazol voorgeschreven.

Bij zo’n periodieke controle in februari 2015 wees het onderzoek van een aantal biopten in het Bronovo ziekenhuis uit dat er zich kwaadaardige cellen in mijn slokdarm bevonden. Mijn geluk was dat we er in een heel vroeg stadium bij waren en dat er na uitgebreid echo-onderzoek in het AMC geconstateerd werd dat de tumor slechts oppervlakkig aan de slokdarmwand zat. Daarom waren er geen bestraling en chemo nodig. Ik kon meteen geopereerd worden.

Totdat ik in mei 2015 in het AMC door dr. Van Berge Henegouwen en dr. Gisbertz, werd geopereerd had ik nog nooit in een ziekenhuis gelegen. Ik ging er eigenlijk van uit, waarschijnlijk enigszins naïef, dat ik na ontslag uit het ziekenhuis zo weer aan de slag kon. Maar dat viel behoorlijk tegen, want ik bleek toch wel een jasje te hebben uitgedaan.

Na een week of zes ben ik weer naar kantoor gegaan, zodat ik gewoon weer lijfelijk aanwezig was en niet meer alles via e-mail en telefoon hoefde te doen. Maar in het begin speelde op lange dagen de vermoeidheid mij toch wel parten. Een mentale terugslag van de ziekte en de operatie heb ik eigenlijk nooit gehad.

Terugkijkend had men mij bij het ontslag uit het ziekenhuis meer informatie mogen meegeven over problemen, waar ik mogelijk mee geconfronteerd zou kunnen worden. Zo kreeg ik na ruim twee jaar af en toe last van plotselinge slapheid met overmatig transpireren en hartkloppingen. Ik dacht totaal niet dat deze symptomen te herleiden waren tot mijn slokdarmoperatie, maar veel eerder aan hartproblemen.

Wat bleek echter, en dat hoorde ik pas op de bijeenkomst van een paar weken geleden, deze verschijnselen hebben te maken met de zogenoemde late dumping, waarbij sprake is van te snelle maagontlediging, zodat voedsel onvoldoende bewerkt en te snel in de dunne dam terechtkomt. Meestal komt dit soort klachten al veel eerder na de operatie voor, maar bij mij dus pas na ruim twee jaar. Het verbaasde mij dat ik hier nog nooit van gehoord had. Had ik dat geweten, had ik mij ook geen zorgen hoeven maken.

In feite eet en drink ik na mijn operatie alles, zelfs pedis Indisch eten, met uitzondering van rauwkost en ander moeilijk verteerbaar voedsel. Daar ben ik voorzichtig mee, gezien de kans op dumping. Bovendien kauw ik beter en langer dan vroeger en eet ik aanmerkelijk minder dan voorheen.

Wat betreft het aantal maaltijden per dag ben ik eigenlijk meteen weer naar mijn oude ritme van drie maaltijden gegaan, hetgeen vanaf het begin goed is gegaan. Ook blijf ik keurig op gewicht. Ik kan mij voorstellen dat dit niet bij iedereen hetzelfde is.

Mijn operatie is inmiddels alweer bijna vier jaar geleden en je kunt je afvragen welke problemen, die zich pas veel later manifesteren, je kunt toeschrijven aan de slokdarmoperatie, zoals bijvoorbeeld vermoeidheidsklachten. Ik begreep van enkele patiënten, die pas jaren later last van vermoeidheid kregen, dat zij dit toeschreven aan de operatie.

Sinds een half jaar heb ik een kleine terugslag in die zin dat mijn maag ‘s-nachts rommelt en ik zonder aanwijsbare reden wat vaker last heb van maagzuur. Het lijkt wel alsof mijn maag gevoeliger is geworden en ook onvoorspelbaarder, hetgeen soms lastig is, omdat het ten koste van de broodnodige slaap gaat.

Tijdens de laatste voorlichtingsmiddag in het AMC vond ik het jammer dat er mede gezien de beperkte tijd te veel over (internationale) onderzoeken en ontwikkelingen werd gesproken en te weinig informatie werd verschaft over problemen en vragen van individuele patiënten. Ik denk dan aan zaken, waar je na het ziekenhuis thuis tegen aan kunt lopen, als voeding, medicatie en het op peil brengen van je lichamelijke conditie. Ik denk dat er nog het nodige te winnen valt in de informatie, die de patiënten mee naar huis krijgen. Achteraf ervaar ik dat als een gemis, maar weet natuurlijk niet of dat op dit moment beter is geregeld dan toen ik het ziekenhuis vier jaar geleden verliet.

Wat betreft mijn ervaringen met de opname, de operatie en alles wat daarbij komt kijken, kan ik kort zijn: Ik vond dat alles prima geregeld was, zowel medisch als verpleegkundig en omdat ik moest leven van sondevoeding, heb ik ook geen klachten over het eten kunnen hebben!

Tot slot denk ik dat het voor iedereen goed is om zelf met je voeding enigszins te experimenteren. En dat geldt ook voor je medicatie, om er zo achter te komen waar je je het lekkerst bij voelt. Benader alles zo positief mogelijk en pak je oude leven zo snel mogelijk weer op met misschien een paar kleine aanpassingen. Carpe diem!

Steun onze pioniers!

Investeer in ons onderzoek en draag bij aan betere vooruitzichten voor patiënten.

Klik de button en vul het formulier in

Direct doneren

 

Machtiging

Stel een vraag

Wilt u meer informatie, of heeft u een vraag over onze onderzoeken?

Laat het ons weten.

 

Stel uw vraag

 

Search